Arthur Schopenhauer

Arthur Schopenhauer (1788-1860) was een Duits filosoof die een uitgesproken pessimistische wereldbeschouwing formuleerde.

De mens is in zijn wereldbeeld op de eerste plaats een ‘willend’ wezen, waarbij het verlangen centraal staat en niet het redelijk verstand. De wil is niet alleen blind en dom, maar ook onvrij.

Schopenhauer werd vooral getroffen door het feit dat de wereld een tranendal is. Een praktisch ethisch antwoord op deze wereld, is de consequent doorgevoerde negatie van de wil, de grenzeloze onzelfzuchtigheid, de ascese. Schopenhauer treft deze ethiek aan in religies, deze bieden het volk de ware ethiek in de vorm van begrijpelijke sprookjes. Daarom is hij weliswaar een atheïst, maar niet antireligieus.

Hij bracht de ascese echter niet zelf in praktijk, integendeel, hij was een ware levensgenieter en genoot van eten en drinken.

De schoonheid van de vrouw hangt samen met de drift.

De kunst biedt een tijdelijke verlossing in dit pessimisme. Kunst is balsem voor de ziel.

Daarnaast was Schopenhauer ook erg bezorgd om het welzijn van de dieren, inclusief de mens, in wezen hetzelfde. Het dier heeft ook alle menselijke emoties, zoals vreugde, verdriet, angst, woede, liefde, haat, een sterk verlangen, afgunst… Om die reden beweert hij dat een goed mens sympathie heeft voor dieren als lotgenoten in het lijden. Hij was ook erg bezorgd over (de erfenis van) zijn poedels.